Mekân, kişisel tarih ve bireyin yakın çevresindeki nesnelerle kurduğu ilişkiler üzerinden aidiyet kavramını ele alan sergide sanatçı, “Nereye ait hissediyorum?” sorusunu merkeze alarak mekân ve ev kavramlarını sorguluyor ve yanıtlarını ev yaşamında kullanılan geleneksel tekniklerde arıyor. Sergide, sanatçının tufting ve punch dokuma teknikleriyle ürettiği duvar işleri; önceki çalışmalarının temelini oluşturan desen defterleri; kolalama yöntemiyle biçimlendirdiği ev içi nesnelerden kumaş kalıpları ve yüksek baskı örnekleri yer alıyor.

Galeri aynı tarihlerde "Baskı Noktası" adlı grup sergisine de ev sahipliği yapıyor. 

Paris’in tarihi Salon sergilerinden esinlenen sergi, sanat alanında geçmiş ve geleceği, geleneksel ve yenilikçi yaklaşımları, bireysel ve kolektif üretimleri bir arada düşündürmeyi amaçlıyor. Sergi, resim, heykel ve fotoğraf gibi geleneksel medyumların yanı sıra gravür ve serigrafi gibi baskı yöntemlerinden dijital ve yapay zeka temelli yapıtlara kadar geniş bir yelpazeye yayılıyor. 

Sergide Kuzgun Acar, Rahmi Aksungur, Setenay Alpsoy, Avni Arbaş, Yüksel Arslan, Kader Genç, Hakan Gürsoytrak, Ilgaz Gürün, Defne Hadiş, Nasip İyem, Nuri İyem, Ömer Koçağ, Komet, Temür Köran, Orkhan, Güneş Terkol, Emin Turan, Devin Oktar Yalkın, Cansu Yıldıran'ın eserleri yer alıyor.

Galeri, 23 Ocak - 15 Şubat tarihleri arasında ise resimlerinde özgün bir dil arayışıyla öne çıkan Furkan Akhan, Emel Ezal, Ilgaz Gürün ve Ece Haskan’ın yapıtlarını bir araya getiren “Yeni!” başlıklı sergiye ev sahipliği yapıyor.

Kişilerin hayatımızda bıraktığı izlerin, hislerle olan bağlantısına ve kusurlarımızla bir bütünlük oluşturmasına odaklanan sergide 15 bağımsız sanatçının (Ahmet Yiğider, Berk Kakeci, Bertan Ekici, Emre Tura, Ergül Karagözoğlu, Ezgi Kılıç, Fatih Altan, Halil Vurucuoğlu, Hüseyin Rüstemoğlu, İlyas Arapoğlu, Kaan Fıçıcı, Lale Yılmaz, Nihan Çakır, Taylan Öngünç, Zuhal Baysar) tuval, video art, kağıt, heykel, kumaş ve fotoğraf eserleri yer alıyor.

Farklı coğrafyalardan izler taşıyan sergi, Nuri Bilge Ceylan’ın objektifinden insanın evrensel öyküsüne bir tanıklık niteliğinde. Ceylan’ın Cezayir, Çin, Hindistan, Mısır, Rusya, Türkmenistan ve Türkiye gibi dünyanın çeşitli bölgelerinde çektiği portrelerden oluşan sergideki fotoğraflar ilk kez görücüye çıkıyor. 

Hafıza mekânlarını araştırmaya yönelik yaklaşımlarıyla tanınan kolektifin, kamusal alanların katmanlı dokusuna odaklanarak insan müdahalelerinin barındırdığı incelikli anlatıları gün yüzüne çıkaran sergi, şehirlerin tarih ve değişim arasındaki hassas ilişkisinin izini sürerken kentsel belleğin ve kimliğin dönüşümü üzerine derin bir bakış sunuyor.

“Manzara” ve “ambiyans” kavramlarının karşılaşmasından doğan saydam sınırlar ve tanımları esneterek yeni bir kurguyu izleyiciye açan sergi, sanatçının yıllar önce çektiği iki fotoğraftan yola çıkarak galeri mekânında bir gezinti rotası yaratıyor.

Sergiye, sanatçının yaklaşık iki yıldır üzerinde çalıştığı ve resimleriyle deneme metinlerini buluşturan Koloni Vatos adlı kitabı eşlik ediyor.

İzleyiciyi bugünün çalkantılı küresel şartlarını ve geleceğe dair tahayyüllerimizi kolektiflik ekseninde tekrar düşünmeye davet eden sergi ismini, sanatçının aynı adlı videosundan alıyor. Videoda, sakince başlayan ve ardından güçlü bir kreşendoyla fırtınaya dönüştükten sonra yavaşlayarak sönümlenen yağmurun sesi, 11 icracı tarafından el hareketleri ve beden perküsyonuyla canlandırılıyor.  

Sergide bu videoya, sanatçının farklı kaynaklardan topladığı, fosilleşmiş yağmur damlası fotoğraflarını renkli fonlar üzerinde tekrar fotoğraflayarak ürettiği Genç Güneş’in Solgun Işığında Yağan Yağmur başlıklı serisi eşlik ediyor. Serginin küratörlüğünü Nilüfer Şaşmazer üstleniyor.

Koleksiyonerlerin koleksiyonlarından seçtikleri eserler ile seçilen sanatçıların yeni eserlerini bir araya getiren ‘‘Koleksiyoner & Sanatçı’’ isimli karma serginin 4. edisyonunda Pınar & Melih Gümüşburun - Sinan Orakçı, Billur & Atilla Tacir - Nilbar Güreş, Müge Sevil - Mustafa Hulusi, Selman Bilal - Eda Sütunç, Agah Uğur - Aslı Çavuşoğlu’ndan oluşan koleksiyoner ve sanatçı eşleşmeleri yer alıyor.

Avusturyalı şair H.C. Artmann'ın bir sözcük bile yazmadan veya söylemeden de şair olunabileceğine, tek ön koşulun poetik davranma yönünde duyulan istek olduğuna dair yaklaşımından ilhamla özne-nesne ilişkisini bir tartışmadan ziyade ironik bir şiir olarak okuyan Nazım Ünal Yılmaz'ın resimlerindeki figürler, nesneleşmiş bedenler olarak karşımıza çıkıyor.

Bununla birlikte atlar; özgürlük, bağımsızlık ve güç gibi geleneksel anlamlarının ötesinde, Kafkaesk birer özne olarak resmediliyor.

Galeri mekânına yayılan düzenleme, sergideki monolitik tuvalleri hem bireysel hem de toplu bir şekilde okunabilir kılıyor.

Sanatçının 2018’de Arter’de gerçekleşen "Boş Ev" başlıklı kişisel sergisinde gösterildikten sonra Arter Koleksiyonu’na dahil edilen Ters Yüz adlı serisinden yola çıkarak tasarladığı Duvar Çizimi, 10 geometrik form temel alınarak oluşturulmuş toplam 33 şekil içeriyor. Bu şekilleri Arter binasının giriş atriumu için mekâna özgü bir kompozisyonda bir araya getiren ve yağlı pastel boyayla doğrudan duvar yüzeyine uygulayan sanatçı, resim ile mekân arasındaki dinamik ilişkiyi üst üste binen, türeyen ve tekrar eden geometrik yapılar üzerinden inceliyor.

Sanatçı, sanat tarihinde ve görsel iletişimde geniş bir çağrışım alanına sahip kırmızı ve yeşil renklerin kullanıldığı yapıt aracılığıyla çizgi, yazı, şekil, tekrar, soyutlama ve temsil gibi meseleleri odağına alıyor.  

İsmini fizyolojik, psikolojik ve nörolojik bir fenomenden alan sergi, ampute edilmiş bir bedenin algısının sınırlarını sorguluyor. Merleau-Ponty tarafından incelenen, bedenin yalnızca fiziksel parçalardan oluşmadığını, aksine algı ve eylem yoluyla dünyada yer alan canlı ve dinamik bir varlık olduğunun altını çizen kavramdan yola çıkan sergi, görsel algıyı vücudun bir uzantısı olarak ele alıp öznel deneyimin oluşmasında algı ve bedenin rollerini irdeliyor.

 Sergi, nesnelerin yapıbozuma uğramış formlarını ortaya koyarak onları orijinal bütünlüklerinin yankıları olan hafıza eserlerine dönüştürüyor.

İzleyenleri tanıdık ile bilinmeyenler arasındaki hassas dengeyi keşfetmeye davet eden sergide sanatçı, metin tabanlı fotoğraf serisi olan "Her İnce Jest"i (2012-2016) yeniden ziyaret ediyor. Sanatçının eski ve yeni fotoğraflarından oluşan bir koleksiyon sunan sergide “Her İncelik Jest” serisinden 50'den fazla fotoğraf yer alıyor. Tek çizgili bir dizide görüntülenen görüntüler, tamamen farklı bir formatta sergilenen yeni fotoğraflarla kesintiye uğruyor. Bu kesinti sayesinde sanatçı, seriyi günümüzün sosyal iklimi içinde yeniden kurgulayarak ve konuşmaların nasıl geliştiğini ya da aynı kaldığını keşfederek hikâyelerinin yeni bir değerlendirmesini sunuyor.

Sanatçının yaklaşık son üç yıl içerisinde yaptığı yeni resimlerini bir araya getiren sergide hayatın akışına karşı gözenekleri olabildiğince açık, antenleri olabildiğince sivri, neşeli, öfkeli, hüzünlü ve küskün karakterler iç içe geçerek resimden resme yer değiştiriyorlar. Kendilerine dünyada rahat birer köşe bulamamış gibi görünen bu karakterler, sanatçının tuvallerinde soluklanma imkanı buluyor.

Sanatçının 2012 - 2024 yılları arasında ürettiği resim, gravür, üç boyutlu nesne ve enstalasyon gibi farklı türlerde yapıtları arasından yapılan seçki, İstanbul’un kent dokusuna ve bellek mekânlarına odaklanıyor.

Çoğu izleyicilerle ilk defa buluşacak yapıtların yer aldığı sergide, mimari teknik çizim ya da fotografik tasvirlerden ziyade, belirli alanlarda katmanların iç içe geçtiği melez binaların ve müstâkil mekânların birbirine bağlandığı yarı hâyâli bir kent dokusu karşımıza çıkıyor.

İstanbul’un ve İstanbul’da yaşayanların aceleciliğini, pürtelaş hallerini ifade eden başlık, sanatçının sürece yayılan ve katmanlı üretimiyle zıtlık oluşturuyor. Serginin küratörlüğünü Nergis Abıyeva üstleniyor.

Serginin çıkış noktasını iklim değişikliğiyle ilgili bilimsel farkındalığın gelişmesinde büyük rol oynayan kuzey coğrafyalarına yönelik merak ve gözlem faaliyetleri oluşturuyor. Sanatçıların kuzey ülkelerine yaptıkları seyahatlerin ardından ürettikleri eserlere yer veren sergide Ali Alışır, Murat Germen ve Ali Kazma’nın yakın dönem çalışmalarının yanı sıra Deniz Gül’ün buzu bir tefekkür nesnesi olarak ele almaya davet eden yerleştirmesi bulunuyor. Serginin küratörlüğünü İbrahim Cansızoğlu üstleniyor.

Sanatçının İstanbul’daki ilk gösterimi olma özelliğini taşıyan sergi, Fransız şair ve eleştirmen Mallarmé’nin “Düzyazı" (Des Esseintes) başlıklı eserinden ilhamla oluşturduğu yeni çalışmalarını izleyiciyle buluşturuyor. Bilgi teorisi, internet ağları ve kriptografi üzerine inşa edilen çağdaş toplum estetiğine katkı sağlamanın yollarını araştıran sergi, bilinmeyene ve keşfedilmemiş olana dair merak uyandıran soyut evrenler yaratıyor. 

Sergi yaşama elveren koşulları, üretkenliği, makinelerin ve insanların üretmediği, es verdiği zamanı ve yavaşlamayı araştırıyor.

Mekâna yayılmış, farklı formlarda asılı kalmış, dönüşmüş yumurtalar, kabukları ve uyku dalgaları bu araştırmanın merkezinde yer alıyor.

 Sümeyra Bakır, Tayfun Erdoğmuş, Bedirhan Kılıç, Merve Karakoç, Kerem Özkan, Dila Pirinç, Beste Saraç, Ulya Soley ve Berkay Tuncay’ın katılımıyla gerçekleşen ve Kerem Ozan Bayraktar’ın küratörlüğünü üstlendiği sergi, sanatsal ifade biçimleriyle mekânı nasıl algıladığımızı, kurguladığımızı ve temsil ettiğimizi odağına alıyor. Bir sistemin çevresel koşullara göre nasıl hareket edebileceğini, dönüşebileceğini ve yeniden biçimlenebileceğini açıklayan “serbestlik dereceleri” kavramı, sabit uzam modelleri yerine, farklı yoğunluklar ve hareket olasılıkları içeren bir anlayış öneriyor.     

Sergi, doğrusal mekân anlayışlarından doğan statik temsillerin dünyayı olduğu gibi yakalanabilecek sabit nesneler ve varlıklardan oluştuğu varsayımının yerine gerçekliğin dinamik ancak sınırlı yapısını merkezine alıyor. Yaşamın, özellikle de mekân deneyimlerinin farklı yoğunluklara, durağanlıklara ve hareketlere sahip özelliklerini vurgulayan sergi, uzamdaki olasılıklar ağına ve onun yer yer katılaşan sınırlarına odaklanan teknikler barındırıyor. 

Sanatçının amorf formlarla oluşturduğu soyut resimlerine yer veren sergi, “ben” olgusunu, iç ve dış dünya arasındaki zıtlık ve çatışmaları keşfe çıkıyor. Sanatçının son dönem üretimlerinden oluşan tuvallerinde amorf yapılar ve girift biçimler, aerodinamik bir yapıyla bütünleşerek duyarlı renk algısının etkisi ile biçimleniyor.

Amorf biçimlerin kontürü olmaktan çok, her an değişmeye ve başka bir şeye benzemeye meyilli çizgileri, birbirini yok etme çabası içinde hayâli ya da gerçek insanlar, nesneler, ağaçlar gibi biçimlerin gölgeleri olarak tuval yüzeyinde gezintiye çıkıyorlar.

Sergi bahçe fikrini hem tarihsel hem de kişisel hafızanın bir mekânı olarak yeniden düşünen bir dizi mermer kakma eser sunuyor.

Yerinden edilme, kimlik ve zamanın akıp gidişi temalarını irdeleyen katmanlı ve hayal kurduran eserleriyle tanınan sanatçı, hem tarihi hem de çağdaş kaynaklardan ilham alarak titiz bir zanaat yaklaşımı kullanıyor.

Sergi izleyicileri, bahçeyi kişisel bir deneyimin metaforu, hem güzelliğin hem de kırılganlığın, büyümenin ve çürümenin bir alanı olarak düşünmeye davet ediyor. Lapis lazuli, serpantin, yeşim taşı gibi taşlarla titizlikle yaratılan eserler, izleyicileri tarih, hafıza ve doğanın karşılıklı etkileşimiyle ilgilenmeye davet ederek bir merak ve tefekkür duygusu uyandırıyor.

Sergi, suyun hem yıkıcı hem de yaratıcı gücü odağında bireysel ve kolektif hafızanın taşıyıcısı olarak mevcut toplumsal yapıların altında yatan çatışmaları ve uyumsuzlukları mercek altına alıyor.

Su, sanatçının çocukluğundan itibaren yaşamında önemli bir yer tutan, Dicle kıyısındaki yıllarından bir yansıma olarak serginin kavramsal temelini oluşturuyor. Sosyo-politik çatışmaların, kültürel kimliklerin ve tarihsel katmanların şekillendiği bu coğrafya, suyun akışkanlığıyla birleşerek sanatçının hafıza, kimlik ve sınır kavramlarını irdelemesine olanak tanıyor.

Sanatçı, 2022’de Summart’ta gerçekleşen ilk solo sergisi “Düş”ün ardından  “Journey”de, seyirciyi kağıt üstüne suluboya ile resmettiği mistik hayal dünyasına davet ediyor.

Sanat yolculuğunun başındaki isimleri vurgulayan ve yeni seslere alan açan sergide, 31 sanatçının eseri yer alıyor.

Çağdaş̧ sanatın gelişimine katkıda bulunmak ve sanatçılara destek sağlamak amacıyla hayata geçirilen projede yer alacak sanatçılar ve eserleri, açık çağrı sonucu Fevzi Karakoç, Hayri Esmer, Marcus Graf ve Nilgün Bilge’nin değerlendirmesiyle belirlendi.

Çocukların eğitim başta olmak üzere bütünsel gelişimlerini destekleyen hizmetlere erişimini odağına alan ve Suna’nın Kızları Araştırma Destek Topluluğu’nun kapsamlı çalışmalarına dayanan sergi, çocuklara yönelik öğrenim ve diğer kentsel hizmet politikalarının veri temelli geliştirilmesinin önemine dikkat çekiyor. Fatih ve Sultanbeyli ilçeleri başta olmak üzere İstanbul genelinde çocuklara yönelik hizmetlerin mahalle ölçeğindeki ihtiyaçlarla ne kadar örtüştüğünü gösteren Çocuk Odaklı Şehir dijital platformundan hareketle tasarlanan sergi, Suna’nın Kızları ile İstanbul Araştırmaları Enstitüsü koordinasyonuyla hayata geçiriliyor.

Sanatçının farklı dönemlere ve serilere ait heykellerini, atölyesindeki üretim süreçlerini belgeleyen nesneler ve malzemelerle mekâna özgü bir kurgu içinde bir araya getiren sergi, Ariş’in 60 yıla uzanan heykel pratiğine figür, ten, tını, hareket ve denge gibi yapıtlarındaki merkezi kavramların merceğinden kapsamlı bir bakış sunuyor.

Sergiyi oluşturan 300’e yakın yapıt ve nesne, formların dönüşümüne tanıklık ederken aynı zamanda heykelin ahşap, taş, metal ve deri gibi farklı malzemeler yoluyla tensel bir boyut kazandığı bir ortaklık alanı yaratıyor. Serginin küratörlüğünü Selen Ansen üstleniyor.

Galerinin yeni mekânına taşınmadan önce, 10 yılı aşkın süredir Hanif Han’da sürdürdüğü sanatsal pratikleri ve hafızaları buluşturan bu son sergisi, mekânın belleğini yeniden keşfetmeye olanak sunarken geleceğe dair de yeni bir kapı aralıyor.

Galerinin temsil ettiği, geçmişte ev sahipliği yaptığı ve birlikte yol aldığı sanatçılarla kurduğu bağları, mekânla ilişkilerini görünür kılan sergi, daha önce galeride sergilenen ve iz bırakan eserlerin yanı sıra yeni üretimlere de yer veriyor. 

15 sanatçının resim, heykel, fotoğraf ve video gibi farklı medyumlarda ürettiği eserler, hafıza, kimlik, zaman ve mekân gibi temel kavramlar etrafında birleşiyor.

Sanatçının resim ve heykellerini bir araya getiren sergi, doğaya ve suya bir övgü ve teşekkür. 

Serginin merkezinde hem fiziksel hem de duygusal bir tema olarak sanatçının işlerine ilham veren suyun değişken doğası var. Su, giderek manzaranın içinde bir duyguya dönüşürken cesur renk blokları ve zengin dokular sanatçının anlatısını güçlendiriyor.

Bedenler ve onları çevreleyen ortam arasındaki ayrışma ve bireyselleşme kavramlarına antitez oluşturan “skinscape” terimi, sanatçının bir dizi giyilebilir, ilişkisel heykele verdiği isim. Sergide yer alan bu mimari kostümler, aynı anda kolektif hareket için yönlendirici, gizli renk patlamalarını gizleyen soyut monokromatik resimler ve bedenleri bir araya getirmek ve sınırları müzakere etmek için mimari arayüzler olarak yorumlanabilir.

Papadimouli’nin aynı heykellerin oyuncular ve izleyicilerle işbirliği içinde gerçekleştirdiği aktivasyonlarının izlerini ve etütlerini taşıyan bir dizi polaroid baskı ve grafk notasyon, galeri mekânında ritmik bir yayılımla bu merkezi parçalara eşlik ediyor.

Kosova ve Makedonya odağında Yugoslavya’da Türkçe konuşan topluluğun az bilinen tarihini ele alan sergi, çok uluslu bir toplumsal bağlamda sosyalist ideolojinin, Yugoslavya’da Türk kimliğinin inşasına ve dönüşümüne etkisini irdeliyor.

Serginin tarihsel kapsamı, Yugoslavya Krallığı’ndaki ezilen Müslüman halktan bir kesimin kurtuluşu sol fikirlerde aradığı 1920 yılından başlıyor. Krallık rejiminin baskısıyla kesintiye uğratılan sosyalist bir gelecek tasavvurunun önünü açan yeni nesil aktivistlerin hikâyesinin izini sürerek önce Sosyalist Yugoslavya’nın yeni gerçekliğine açılıyor; oradan da 1980’lerin sonuna uzanıyor.

Sergide özel arşivler ve halk kütüphanelerinde bulunan tarihî belgelerle Mustafa Emin Büyükcoşkun, Yane Calovski, Hana Miletić, Ahmet Öğüt, Fevzi Tüfekçi ve Dilek Winchester’ın üretimlerini yan yana getiriyor.

 Pratiğinde seramik, fotoğraf, metin, video, ses ve performans gibi farklı mecra ve malzemelere yer veren Yasemin Özcan’ın daha erken tarihli yapıtlarıyla bu sergi için ürettiği yeni eserlerini bir araya getiren sergi insanın toprakla, hatırlamanın dille, otobiyografinin kurguyla ilişkisi üzerinden nesiller arası aktarım, göç ve kimlik inşası gibi konulara odaklanıyor. Sergiye, serginin küratörü Eda Berkmen’in sanatçıyla gerçekleştirdiği kapsamlı söyleşinin yanı sıra Kaya Genç, Evrim Kaya ve Işın Önol’un metinlerine yer veren bir de kitap eşlik ediyor.

Algoritma ve bilgisayar sanatının en büyük isimlerinden Vera Molnár’a saygı duruşu niteliğindeki sergide, aralarında Antoine Schmitt, Refik Anadol, Erwin Steller, Mark Wilson ve Casey Reas’ın bulunduğu sanatçıların,Molnár’ın çalışma yöntemlerini kullanarak veya görsel dünyasına atıfta bulunarak video ve artırılmış gerçeklik gibi modern medya araçlarıyla ürettikleri eserler, Vera Molnár’ın eserleriyle birlikte yer alıyor.

Maaria Wirkkala’nın 2007 yılında 52. Venedik Bienali’nde sergilenen ve aynı yıl Arter Koleksiyonu’na dahil edilen “Karaya Çıkmak Yasaktır” başlıklı yerleştirmesi, İstanbul’da ilk kez izleyiciyle buluşuyor. Sergi, kendisine eşlik eden Arter Yakın Plan yayını aracılığıyla çocukluğunu anavatanı Finlandiya’nın güneyindeki Helsinki ve kuzeyindeki Laponya ile İtalya'nın Venedik kenti arasında geçiren ve bu coğrafyaların daimi bir değişkenlik içinde olan su, hava ve ışık gibi unsurlarını üretiminin merkezinde konumlandıran sanatçının pratiğine odaklanıyor. Serginin küratörlüğünü Nilüfer Şaşmazer üstleniyor.

Algoritma sanatının üç öncü ismi Dóra Maurer, Vera Molnár, Gizella Rákóczy’nin eserlerinden oluşan sergi, 2024 Macar - Türk Kültür Yılı kapsamında düzenleniyor.

Maurer, Molnár ve Rákóczy'nin bilgisayar, algoritma ve matematik aracılığıyla soyutlamanın sınırlarını alabildiğine genişletmesine odaklanan sergi, dijital çağın sanatsal araçlarını ve sanatçıların yenilik arayışlarını gündeme taşıyor.

Modern yaşam ve hiper bağlantısallığın karmaşıklık ve muğlaklığını, neoliberal küreselleşme çağında özgürlüğün anlamı ve bunun yalnızlaşma üzerindeki olası sonuçları bağlamında inceleyen sanatçının İstanbul’daki bu ilk kişisel sergisi, 2006 ile 2024 yılları arasındaki eserlerini alışılmadık bir şekilde bir araya getirerek yapının mimarisi üzerinden bir yolculuk yaratıyor. 

Koronavirüs salgınının ortaya çıkmasından dört yıl sonra hazırlanan sergi, insanlığın doğasında var olan hareketlilik eğilimini ve çağdaş toplumdaki gelişimini mercek altına alıyor.

Özellikle şehirlere odaklanan eser seçkisi, modernlik durumunu ve günümüzün aşırı etkileşimli dünyasındaki paradoksal yalnızlığı irdeliyor.

Serginin küratörlüğünü Jérôme Sans üstleniyor.

Borusan Çağdaş Sanat Koleksiyonu’ndan güncel bir seçki sunan sergi, insanoğlunun varoluş biçimini belirleyen sarmal döngülerin, çağımız sanatçıları tarafından nasıl yorumlandığı sorusuna odaklanıyor.

Sergi Françoise Morellet’den Ayşe Erkmen’e, Rick Silva’dan Jerry Zeniuk’a, Axel Hütte’den Merve Şendil’e farklı üretim pratiklerini ele alan sanatçıların işlerinden oluşan bir seçki sunarken eserlerin bu döngüsellik içinde birbirleriyle olan ilişkisine ve bunların bireyin günlük yaşamındaki yansımalarına ışık tutuyor.Serginin küratörlüğünü Dr. Necmi Sönmez üstleniyor.

Tasarımcının Notu, 20. yüzyılın son çeyreğinde Türkiye’de grafik tasarım alanında yaşanan hızlı ve etkili değişimi kitap üzerinden ele alıyor. Kültür yayıncılığının yükselişe geçip grafik tasarımcının bir özne olarak öne çıktığı sürece bakan sergi, kitabın yaygın tasarım unsurunun kapak olduğu 1970’li yıllardan bütüncül bir tasarım nesnesine dönüştüğü 1990’lara uzanıyor.

Haravan Misafir Sanatçı Programı’nın ilk katılımcısı olan Cansu Yıldıran'ın üç ay boyunca Hara’da kalarak mekâna özgü pek çok fotoğraf-heykel yerleştirmesine yer verdiği sergisi, sanatçının kendi aile tarihinin izini sürerek 2015 yılında fotoğraflamaya başladığı “Mülksüzler” serisinden yola çıkıyor. Yıldıran, sergide Karadeniz’in yaylaları, köyleri ve zorlu coğrafyasındaki kadınları ve doğayı merkeze alarak kimlik, aidiyet gibi kavramların olmadığı bir dünyada, bu öznelerin bir araya gelerek kurguladığı hayatta kalma biçimlerini araştırıyor. Serginin küratörlüğünü Onur Hamilton Karaoğlu ve Serkan Kaptan üstleniyor.