Sergi, sanatçının yetişkin dünyasına taşıdığı oyuncaklar aracılığıyla oyun, hafıza ve kimlik üzerine düşündüğü bir alan açıyor.

Foucault’nun heterotopya kavramından ilhamla, çocukluk ve yetişkinlik arasında gidip gelen bu üretimler, bireyin kendini keşfetme sürecinde oyunun nasıl bir direnç alanı sunduğunu araştırıyor. 

 Banu Birecikligil’in son dönem çalışmalarını bir araya getiren sergi, sanatçının mitoloji ve doğa ekseninde şekillenen görsel anlatılarına güncel bir yorum sunuyor. 

Sergi, sanatçının hem pratiğinde hem de kişisel yaşamında deneyimlediği bir geçiş hâlini yansıtıyor. Başlık, hem sanatçı olarak yerini arayan kişiyi, hem  de çocukluk ve ergenliğini geride bırakılıp belirsiz bir yetişkinliğe doğru ilerleyen kişinin daha derin bir kişisel dönüşüm sürecine işaret ediyor. Bu durum, “still emerging” (hâlâ ortaya çıkmakta) ifadesinde somutlaşıyor. Geçmiş, şimdi ve gelecek arasında salınan imgelerle örülü bu sergi; zamanlar arası bir geçişin görsel anlatımına dönüşüyor. 

Çebi’nin yeni işleri, geçmişin, şimdinin ve muhtemel bir geleceğin bulanık sınırlarında dolaşan, zamansız ve rüya gibi sahneler sunuyor. Eserlerdeki figürler yalnızlık, içe dönüş ve kimlik arayışı gibi temalar etrafında şekilleniyor.

Son dönemde hafızasındaki tortuların izinden giderek sezgisel bir yaratım sürecini benimseyen ve geçmiş pratikleriyle sanat tarihinden onu etkileyen unsurları yeni biçimlerle ele aldığı yapıtlar üreten sanatçı, görmenin yalnızca pasif bir algı olmadığını, aksine düşünsel bir eylem olduğunu vurgulayarak görünen ile hatırlanan, somut ile soyut, bireysel ile kolektif hafıza arasındaki etkileşimi konu ediniyor.

Sergideki yapıtlar çok katmanlı ve dışavurumcu bir yaratım sürecinin içsel dinamiklerini yansıtıyor.

İnsanın yalnızca çevresiyle değil, kendisiyle de kurduğu ekolojik ilişkiyi sorgulayan, kentte var olmanın doğayla temas edebileceği yeni yollarını arayan sergi, doğayla olan ilişkinin içselleştiği, kayıplarla ve yok oluşlarla yoğrulmuş bir tahayyülün izini sürüyor.

Sergideki her görsel, bir yandan sığınma ihtiyacını ifade ederken öte yandan sistemin dayattığı yaşam biçimlerine karşı sessiz bir başkaldırı taşıyor.

Sergi, Ursula K. Leguin’in Mülksüzler adlı romanındaki “Bütün duvarlar gibi iki anlamlı, iki yüzlüydü. Neyin içeride, neyin dışarıda olduğu, duvarın hangi yanından baktığınıza bağlıydı” sözünden etkilenerek yola çıkıyor. Felsefi açıdan adeta bir retrospektifi tanımlarcasına yine varoluşçu anlayışla ortaya çıkan sergi, özellikle kişinin kendine dönük bir meydan okuma sürecini ele alıyor.

Galeri, proje alanı Özel Şeyler'de ise 17 Mayıs'a dek Hayri Şengün'ün "Öteki Zamandan" isimli solo sergisine ev sahipliği yapıyor. 

 1960’lardaki Fluxus hareketinin paralelinde Cenevre merkezli Groupe Ecart’ın kurucularından olan ve resim, heykel, yerleştirme, performans aracılığıyla sanatın geleneksel sınırlarına meydan okuyan sanatçının Türkiye’deki bu ilk sergisinde ikonik mobilya heykelleri, kâğıt işleri ile sergiye özel olarak ürettiği dökme-yayma resimlerinden oluşan geniş bir seçki bir araya getiriliyor.

Serginin başlığı, sanatçının sıklıkla benimsediği esrarengiz yaklaşımına uygun olarak katmanlı bir anlam ve kasıtlı bir belirsizlik taşıyor; estetik değerlerin süreklilik içinde yeniden yorumlanışını, kalıcılığa dair alaycı bir ifadeyi ya da sanatsal fikirlerin döngüsel doğasını aynı zamanda içinde barındırıyor.

Sergi, aidiyetin yalnızca zihinsel bir inşa değil, aynı zamanda bedensel bir deneyim olduğu fikrinden yola çıkarak bedenin farklı bağlamlar içinde nasıl şekillendiğini, neye evrildiğini ve hangi ilişkiler ağı içinde konumlandığını sorguluyor. Sergi "Aidiyet hissi bedeni ne hale getirir?" sorusunu merkezine alıyor. 

Küratörlüğünü T. Melis Golar’ın üstlendiği sergide Dilşad Aladağ, Zeynep Beler, Serra Bilgincan, Mustafa Boğa, Dilan Bozer, Yekateryna Grygorenko, Fırat İtmeç, Alix Marie’nin işleri yer alıyor.

Türkiye sanat tarihi yazınında etnik ya da dini köken bazlı kategorileştirmeler sonucunda gerektiği şekilde anılmayan Jak İhmalyan’ın yüze yakın tablo ve desenini bir araya getiren sergi, ressamın pratiğine kapsamlı bir bakış sunarken eserlerini geniş bir izleyici topluluğuyla buluşturmayı amaçlıyor.

Sergi, 1949 yılında politik nedenlerle yurtdışına çıkmak zorunda kalan ancak Abidin Dino, Nâzım Hikmet ve Ara Güler gibi dostları aracılığıyla Türkiye’yle bağını yaşamı boyunca koruyan sanatçının sürgün, hafıza ve resim pratiğine bağlılığıyla şekillenmiş dünyasına davet niteliğinde.

Birkaç sergiye yayılan Stagehand projesinin ilk ayağında dekor, ışık, ses, sahne, donanım ve özel efektlerin kurulması gibi tiyatrodaki sahne arkası faaliyetlerine odaklanan sanatçı, serginin bu ikinci perdesinde galeriyi bir set değişiminde yakalanmış yarı kurgusal bir tiyatro sahnesine dönüştürüyor. Sanatçı, arşiv görüntülerinden ve tiyatronun sahne arkası üretim süreçlerinden kesitler seçerek yeniden düzenledigi bir dizi büyük ölçekli resim aracılığıyla resimsel kompozisyon süreçleri ile bir set değişiminin altında yatanlar arasında bir çeviri alanı açıyor. 

Adını Güney Afrikalı yazar J. M. Coetzee’nin insan merkezci bakışı sorgulayarak
hayvana yönelik empati ve şefkati irdelediği aynı isimli romanından alan sergi, insan-hayvan ilişkisini belirleyen toplumsal hiyerarşileri tartışmaya açarken farklı birliktelik ihtimallerine dair arayışları da ortaya koyuyor.
2023 yılında vefat eden Almanya-Irak kökenli aktivist sanatçı Lin May Saeed’in hayvanlara karşı zorbalıkları hicvettiği işleri, serginin düşünsel merkezini oluşturuyor. Saeed’in çalışmalarını Türkiye ve farklı coğrafyalardan sanatçıların işleriyle bir araya getiren sergi, İstanbul’un sokak köpeklerine odaklı bir arşiv projesinin sunumunu da içeriyor.

Çağdaş sanatın karanlık ve sorgulayıcı dilini merkeze alan sergi bireyin yalnızlaşması, değerlerin erozyonu ve toplumsal yapıların sarsılması gibi olgular etrafında şekilleniyor.

Mizantropi kavramı üzerinden kişisel deneyimleri otobiyografik bir mercekle ele alan sergide Ali İbrahim Öcal, Damla Yalçın, Eda Çekil, Ekim Zafer Acun, Erdoğan Kaplan, Gözde Mimiko Türkkan, Mesut İkinci, Nejbir Erkol ve Sinan Orakçı’nın işleri yer alıyor. Serginin küratörlüğünü ise Ayça Okay üstleniyor.

Sergi, sanatçının soyut sanata ve İslam estetiğine ait görsel dağarcığı özgün yaklaşımlarla bir araya getirdiği eserlerine yer veriyor. Ana materyali kâğıt olan sanatçının el yazmalarındaki sayfa düzeni ve tezyinat anlayışını yeniden yorumladığı çalışmaları, İslam sanatı ve mimarisi üzerine hazırladığı saygın eserlerle bilinen sanat tarihçisi Oleg Grabar’ın soyutlama ve süslemeyi buluşturan bir öğe olarak tartışmaya açtığı geometriyi öne çıkarıyor.        

Grabar’a göre geometrinin yanı sıra klasik İslam sanatında baskın olarak karşımıza çıkan botanik ve yazı, Merve Zeybek’in sergisinde de takip ettiği izlekler arasında yer alıyor.

İsmini  19. yüzyıl Kanada’sındaki feminist dönüşümleri içeren “Anne with an E” adlı dizinin bir bölümünden ödünç alan sergi birliktelik, dayanışma, aidiyet, özgürlük gibi kavramlar etrafında üretilmiş yapıtlara yer veriyor. Çeşitli yüklerle, toplumsal cinsiyet kalıplarıyla yaşamanın özgürlüğe balta vuran taraflarıyla ve kendimize nefes alabilecek alanlar yaratmakla ilgilenen sergi, mücadelenin henüz bitmediğine, belki de bitmesinin imkansızlığına işaret ediyor.

Sergide Eylül Ceren Ersöz, Erdem Varol, Irmak Dönmez, Meltem Şahin ve Merve Dündar’ın yapıtları yer alıyor. Serginin küratörlüğünü ise Nergis Abıyeva üstleniyor.

2023 yılında gerçekleşen ‘’Prologue’’ isimli kişisel sergisinde iç mekan manzaralarının iç dünyasındaki tahayyülünü resmeden sanatçı, bu yeni sergisi de içsel yolculuğunun devamı niteliğinde. Sergi, izleyiciyi görünen ve görünmeyen katmanlar arasında sınırların eridiği, katı ve akışkanlığın iç içe geçtiği bir dünyaya davet ediyor.

Galerinin tanımlı hacmi içerisinde gerçek dışı sahneleri resmettiği eserleri ve hayali portre önermelerini bir arada sunan sanatçı, son iki yılda ürettiği 13 eser ile kendi deneyimlerinden oluşan bir gerçekliği ortaya koymayı amaçlıyor. Ağırlıklı olarak yağlı pastel ile çalışan sanatçı, resimlerinde ev içindeki yaşam ve büyüme temalarını ele alıyor.

Sergideki eserlerde, ana rahmindeki pozisyona duyulan arzu ile konfor, güven ve yalnızlık kavramları; dış dünyanın ürkütücü devasalığı, öteki ve ötekiyle bir araya geliş konuları ile bir karşıtlık arz ediyor.

Hiper-gerçekçi tekniğiyle tanınan sanatçı dijital çağda kimlik, içsel huzursuzluk ve doğayla değişen ilişkimiz üzerine çalışıyor.

Sanatçının  ilkokuldan lise yıllarına uzanan anlatısı üzerinden geçmişin belirsiz imgelerini buluşturan sergide, ipuçları ve cümleler izleyiciye yol gösteriyor. Sergi, zamanın ve hafızanın sürekli akan görüntüleriyle hem kaybolmuş hem de yeniden bulunan geçmişin izlerine doğru derin bir yolculuk sunuyor.

Sergi, mahrem ve kişisel tanımlarını tepetaklak ederek yatağı bir direniş mekânı olarak yeniden ele alıyor. Sanatçının kendini hemen ele vermeyen işleri yatağa, yatak odasına ve yatağın çok çeşitli göndermelerine odaklanırken bu işaretlerin ne kadar hızla değişip dönüşebileceğini de ortaya koyuyor. Miskinlik ve direniş, cazibe ve iticilik, güvenlik ve tehdit. Topu topu dört metrekarelik bir alanın içinde—yatakta—bir dünya kuruluyor. 

Kadın-sanatçı-anne kimliği üzerinden anneliğin farklı deneyimleri, gündelik yaşam zorlukları, mitlerine karşın anneliği yaratıcı bir faaliyet olarak ele alan sergi boşluk, mesafe ve adsız mekânlarla, anne ile çocuk arasındaki güvenli bağlanma ve güvenli paylaşım, doğadaki öğrenme / öğretme konularını sorguluyor. 

Sanatçının Cihangir, Fatih, Kadıköy, Üsküdar ve Yeniköy gibi semtlere odaklanarak şehri ve insanlarını yorumladığı çalışmalardan oluşan sergide, pamuk kâğıt üzerine renkli mürekkeple boyanmış 24 eser yer alıyor. 

Sanatçının “kişisel mitolojisi” ise Luigi Pirandello, George Seferis, Kiki Dimoula, Attilâ İlhan, Murathan Mungan, Andrei Tarkovsky, Paolo ve Vittorio Taviani, Paolo Sorrentino gibi yazar ve yönetmenlerin başyapıtlarına göndermeler içeriyor.

Fotoğrafları, şiirleri, belgeselleri ve çevirileriyle kültür dünyasında derin izler bırakan Samih Rifat'ın düşünsel yolculuğunu, disiplinler arası geçişlerini ve şiirsel duyarlılığını ortaya koyarak sanat ve düşünce evrenini ziyaretçilere sunan sergi, sanatçının başta fotoğrafları ve desenleri olmak üzere tüm yaratım sürecini kapsayan bir seçkiden oluşuyor. Serginin küratörlüğünü Serhan Ada, fotoğraf editörlüğünü Esra Özdoğan ve Ahmet Elhan, sergi ve katalog tasarımını ise Bülent Erkmen üstleniyor.

Sergi, aynı zamanda Suna ve İnan Kıraç Vakfı’nın ilk yıllarında vakfın kurucu sanat danışmanlığını üstlenen, Pera Müzesi’nde pek çok projenin yanı sıra Henri-Cartier Bresson ve Josef Koudelka gibi fotoğrafçıların sergilerine de imza atan Samih Rifat anısına, Pera Müzesi’nin 20. kuruluş yılında gerçekleştirdiği bir vefa projesi olma özelliği de taşıyor.

Özgün mizahi üslubu ve ele aldığı konulara ilginç yaklaşımıyla dikkat çeken sanatçının müzik ve dansın öne çıktığı renkli hayal dünyasından başlayarak günümüzde karşı karşıya kalınan kötü yönetimler, çevresel yıkım ve savaşların sebep olduğu felaketlere değindiği eserlerden oluşan sergisi, aynı zamanda Türkiye’deki ilk kişisel sergisi.

Küratörlüğünü Alistair Hicks’in yaptığı sergide resim, çizim ve film gibi farklı mecralarda çalışan sanatçının lirik, sihirli, mizahi hikâyelere yer verdiği resimleri, heykelleri, video eserleri ile Raymond Pettibon’la birlikte ürettikleri bazı yapıtlar yer alıyor.

BBVA Vakfı işbirliğinde gerçekleştirilen Salt Sanatsal Araştırma ve Üretim Destek Programı’nın ilk edisyonu kapsamında desteklenen projelerin sunulduğu sergide, Sanatsal Araştırma Fonu’nu alan Aslı Uludağ ile Üretim Fonu’nu alan Ali Taptık ve Merve Mepa’nın üretimleri yer alıyor.

Kuzey ve Güney Amerika, Afrika, Avrupa’nın farklı ülkelerinden ve Türkiye’den 40’a yakın sanatçının eserleriyle yanardağların yaratıcı ve yıkıcı gücünün evrensel sembolizmini keşfe çıkan sergide 18. yüzyıldan günümüze uzanan bir seçki sunuluyor. 

Susan Sontag’ın “Yanardağ Sevdalısı” adlı romanından ilham alan sergi, alegorik bir volkan inşa ederek bu eşsiz sembolün farklı boyutlarını ele alıyor. Serginin küratörlüğünü Anlam de Coster üstleniyor.

Canlı türlerinin varoluş ve yokoluş süreçlerini, mekânsal kurgular üzerinden çok katmanlı bir bakışla çeşitli malzemeler ve medyumlar aracılığıyla inceleyen serginin merkezinde plastik şişe, epoksi, latex, kurşun ve seramik gibi farklı malzemelerle üretilmiş parçalardan oluşan bir yerleştirme yer alıyor. Bu parçalar gridli bir yapı ve alüminyum kaideler üzerinde konumlanarak hem yeryüzüne hem de yer altına dair bir kesit sunuyor. Sergi mekanına yayılan diğer işlerde, yerin altına ve biyolojik süreçlere dair referanslar bulunuyor. Bu nesneler laboratuvar ortamında üretilen mikroorganizmaları ve yer altındaki boruları anımsatıyorlar.

Geleneksel kilim dokuma (düz yaygı dokuma) tekniğini güncel sanatla buluşturarak deneysel bir dokuma tekniği geliştiren sanatçının bu sergisi tüm dönemlerinden eserlerini bir araya getiriyor. 

Sergi renkler, sembolik motifler ve dokuma tekniği konularındaki uzmanlığıyla tekstil sanatına hem biçimsel hem de teorik yeni yöntemler sunan sanatçının araştırmacı ve yaratıcı kimliğine de vurgu yapıyor. 

Sergiye İtalya merkezli yayınevi SKIRA’dan çıkan “Belkıs Balpınar: Through Woven Times” isimli kitap da eşlik ediyor.

İsmini Mary Oliver’ın 1986 tarihli Wild Geese (Yaban Kazları) adlı şiirinden alan sergi, sanatçının bireysel ve kolektif kimlikleri oluşturan kültürel gelenekler, konvansiyonlar ve jestlere yönelik sorgulamasının etrafında şekilleniyor. Sergide mekân, malzeme ve irdelediği kavramlar bakımından çeşitlilik gösteren yeni çalışmalar sunan sanatçı, mevcut olana dair her şeyin ötesine geçerek bizi kuşkuyu kabullenmeye ve sorgulayıcı bir sürecin parçası olmaya davet ediyor. 

Hancan Sanat Koleksiyonu’nda yer alan Fikret Muallâ eserlerini, Erimtan Arkeoloji ve Sanat Müzesi ve Bor Sanat işbirliğiyle izleyicilerin ilgisine sunan serginin küratörlüğünü Ebru Nalan Sülün üstleniyor.

Sanatçının farklı dönemlerine ait eskizlerin ve guaj çalışmalarının yer aldığı sergi, tarih anlatıcılığı ve eleştiri metinleri yoluyla hem geçmişi hatırlatmayı hem de yazılı arşiv aracılığıyla Muallâ’nın yaşamına dair dönemsel bir analiz yapmayı hedefliyor.

Sanatçının 1958 tarihli aynı isimli yapıtından yola çıkan Heykel Olma Teşebbüsü başlıklı sergi, Walther’in uzun soluklu pratiğinde beden, eylem ve heykel arasında ördüğü çok yönlü ilişkilere odaklanıyor. 

Sanatçının 60 yılı aşkın bir zaman dilimine yayılan pratiğinin kavramsal dönüm noktalarını kronolojik olmayan bir güzergâh içerisinde bir araya getiren sergi, farklı dönemlere ait eser grupları arasında dinamik bir diyalog kurmayı amaçlıyor. Serginin küratörlüğünü Selen Ansen üstleniyor.

25. yılını sanatsal üretimin geçmiş ve gelecek arasındaki etkileşimini görünür kılan “Yankı” ve “Rezonans” başlıklı iki sergiyle kutlayan galeri, bu özel seçkilerde, sanatın tarihsel sürekliliğini ve günümüz sanatçılarıyla kurduğu dinamik diyaloğu ortaya koyarak izleyicilere zamansız bir sanat deneyimi sunuyor.

Galerinin ana mekanındaki “Yankı” başlıklı sergide farklı kuşaklardan 33 sanatçının eseri yer alıyor. “Rezonans” başlıklı sergi ise sanat tarihine referans veren, geçmişle bugün arasında bağ kuran 42 sanatçının eserlerinden oluşuyor.

16. yüzyıldan günümüze farklı zamanlarda ve çeşitli edebî türlerde üretilmiş İstanbul temsillerini odağına alan sergi fantastik öykülerden grafik romanlara, bilimkurgudan casusluk hikâyelerine Batı edebiyatının kurmaca yapıtlarındaki İstanbul tahayyüllerini inceliyor. Ömer Koç Koleksiyonu’ndan yaklaşık 300 kitabın merkezde olduğu seçkide yazarlara ait elyazmaları, nadir ilk baskılar ile imzalı ve ithaflı kitaplara farklı kaynaklardan gravür, resim, nota kitapçığı, film, afiş gibi çeşitli yapıtların yanı sıra yayımlanan Türkçe çeviriler ve gazete kupürleri eşlik ediyor.

Edebî türler arasındaki geçişkenliklere, temsillerdeki benzerlik ve karşıtlıklara, devamlılık ve kırılmalara dikkat çeken sergi, kurduğu çok yönlü anlatıyla geçmiş ve bugün, kurmaca ve gerçek, Doğu ve Batı gibi varsayılan ikilikleri yeniden değerlendirmeye çağırıyor. Serginin küratörlüğünü Ebru Esra Satıcı ve Şeyda Çetin üstleniyor.

İzleyiciyi bugünün çalkantılı küresel şartlarını ve geleceğe dair tahayyüllerimizi kolektiflik ekseninde tekrar düşünmeye davet eden sergi ismini, sanatçının aynı adlı videosundan alıyor. Videoda, sakince başlayan ve ardından güçlü bir kreşendoyla fırtınaya dönüştükten sonra yavaşlayarak sönümlenen yağmurun sesi, 11 icracı tarafından el hareketleri ve beden perküsyonuyla canlandırılıyor.  

Sergide bu videoya, sanatçının farklı kaynaklardan topladığı, fosilleşmiş yağmur damlası fotoğraflarını renkli fonlar üzerinde tekrar fotoğraflayarak ürettiği Genç Güneş’in Solgun Işığında Yağan Yağmur başlıklı serisi eşlik ediyor. Serginin küratörlüğünü Nilüfer Şaşmazer üstleniyor.

Sanatçının 2018’de Arter’de gerçekleşen "Boş Ev" başlıklı kişisel sergisinde gösterildikten sonra Arter Koleksiyonu’na dahil edilen Ters Yüz adlı serisinden yola çıkarak tasarladığı Duvar Çizimi, 10 geometrik form temel alınarak oluşturulmuş toplam 33 şekil içeriyor. Bu şekilleri Arter binasının giriş atriumu için mekâna özgü bir kompozisyonda bir araya getiren ve yağlı pastel boyayla doğrudan duvar yüzeyine uygulayan sanatçı, resim ile mekân arasındaki dinamik ilişkiyi üst üste binen, türeyen ve tekrar eden geometrik yapılar üzerinden inceliyor.

Sanatçı, sanat tarihinde ve görsel iletişimde geniş bir çağrışım alanına sahip kırmızı ve yeşil renklerin kullanıldığı yapıt aracılığıyla çizgi, yazı, şekil, tekrar, soyutlama ve temsil gibi meseleleri odağına alıyor.  

Çocukların eğitim başta olmak üzere bütünsel gelişimlerini destekleyen hizmetlere erişimini odağına alan ve Suna’nın Kızları Araştırma Destek Topluluğu’nun kapsamlı çalışmalarına dayanan sergi, çocuklara yönelik öğrenim ve diğer kentsel hizmet politikalarının veri temelli geliştirilmesinin önemine dikkat çekiyor. Fatih ve Sultanbeyli ilçeleri başta olmak üzere İstanbul genelinde çocuklara yönelik hizmetlerin mahalle ölçeğindeki ihtiyaçlarla ne kadar örtüştüğünü gösteren Çocuk Odaklı Şehir dijital platformundan hareketle tasarlanan sergi, Suna’nın Kızları ile İstanbul Araştırmaları Enstitüsü koordinasyonuyla hayata geçiriliyor.

Sanatçının farklı dönemlere ve serilere ait heykellerini, atölyesindeki üretim süreçlerini belgeleyen nesneler ve malzemelerle mekâna özgü bir kurgu içinde bir araya getiren sergi, Ariş’in 60 yıla uzanan heykel pratiğine figür, ten, tını, hareket ve denge gibi yapıtlarındaki merkezi kavramların merceğinden kapsamlı bir bakış sunuyor.

Sergiyi oluşturan 300’e yakın yapıt ve nesne, formların dönüşümüne tanıklık ederken aynı zamanda heykelin ahşap, taş, metal ve deri gibi farklı malzemeler yoluyla tensel bir boyut kazandığı bir ortaklık alanı yaratıyor. Serginin küratörlüğünü Selen Ansen üstleniyor.

 Pratiğinde seramik, fotoğraf, metin, video, ses ve performans gibi farklı mecra ve malzemelere yer veren Yasemin Özcan’ın daha erken tarihli yapıtlarıyla bu sergi için ürettiği yeni eserlerini bir araya getiren sergi insanın toprakla, hatırlamanın dille, otobiyografinin kurguyla ilişkisi üzerinden nesiller arası aktarım, göç ve kimlik inşası gibi konulara odaklanıyor. Sergiye, serginin küratörü Eda Berkmen’in sanatçıyla gerçekleştirdiği kapsamlı söyleşinin yanı sıra Kaya Genç, Evrim Kaya ve Işın Önol’un metinlerine yer veren bir de kitap eşlik ediyor.

Modern yaşam ve hiper bağlantısallığın karmaşıklık ve muğlaklığını, neoliberal küreselleşme çağında özgürlüğün anlamı ve bunun yalnızlaşma üzerindeki olası sonuçları bağlamında inceleyen sanatçının İstanbul’daki bu ilk kişisel sergisi, 2006 ile 2024 yılları arasındaki eserlerini alışılmadık bir şekilde bir araya getirerek yapının mimarisi üzerinden bir yolculuk yaratıyor. 

Koronavirüs salgınının ortaya çıkmasından dört yıl sonra hazırlanan sergi, insanlığın doğasında var olan hareketlilik eğilimini ve çağdaş toplumdaki gelişimini mercek altına alıyor.

Özellikle şehirlere odaklanan eser seçkisi, modernlik durumunu ve günümüzün aşırı etkileşimli dünyasındaki paradoksal yalnızlığı irdeliyor.

Serginin küratörlüğünü Jérôme Sans üstleniyor.

Borusan Çağdaş Sanat Koleksiyonu’ndan güncel bir seçki sunan sergi, insanoğlunun varoluş biçimini belirleyen sarmal döngülerin, çağımız sanatçıları tarafından nasıl yorumlandığı sorusuna odaklanıyor.

Sergi Françoise Morellet’den Ayşe Erkmen’e, Rick Silva’dan Jerry Zeniuk’a, Axel Hütte’den Merve Şendil’e farklı üretim pratiklerini ele alan sanatçıların işlerinden oluşan bir seçki sunarken eserlerin bu döngüsellik içinde birbirleriyle olan ilişkisine ve bunların bireyin günlük yaşamındaki yansımalarına ışık tutuyor.Serginin küratörlüğünü Dr. Necmi Sönmez üstleniyor.