Yazıcıoğlu’nun son dönemde ürettiği resim ve çizimlerinin yan yana geldiği sergide sanatçı, beden ve nesneler üzerinden kurguladığı, izleyicinin deneyimiyle bütünleşerek tamamlanan pratiği resim ve grafikle iç içe geçiriyor. Sanatçının minimal öğelerle bir klasik müzik kompozisyonu gibi tasvir ettiği, tanımlanmamış, cinsiyetsiz bedenler ve soyut imgelerle işlediği resimler aksak bir ritimle bir bütünün parçaları halinde sunuluyor. Resimlerinde gece karanlığında beliren ya da bir kısmı karanlığa mahkum olan formlar, Yazıcıoğlu’nun elinde tenden soyutlanan bedenlerle bir tür cisimsiz arzu nesnelerine dönüşüyor. 

Gece Vakti’nde yer alan işler farklı katmanlarda hem sanatçının kendi geçmişine hem de tarihten Andy Warhol, William Kentridge, Marlene Dumas gibi resim pratiğine sahip sanatçıların üretimlerine referans veriyor. 

Pratiğinde psikocoğrafya kavramına odaklanan Sibel Kocakaya, mekan kavramını bulunduğu yer ve sanatçı olarak o yer ile kurduğu etkileşim üzerinden ele alıyor. Buradan hareketle serginin ana eksenini dağ manzaraları, antik/modern mimari yapılar ve malzemenin dönüşümü oluşturuyor. Sanatçı, mekanla kurduğu ilişkiyi üretim sürecinde performatif bir eyleme dönüştürüyor. Resimden heykele, çizimden yerleştirmeye tüm çalışmaları bu performansların birer tanığı olarak sergide yeni bir deneyim alanına evriliyor. 

Mixer Proje Odası'nda ise aynı tarihlerde farklı medyumlarda üretim yapan Ci Demi ve Umut Toros'un çalışmaları, Manzaradan Öte sergisinde bir araya geliyor.

Yakalamaya çalıştığı tekrar edilemez anları farklı malzemeler vasıtasıyla yerleştirmelere dönüştüren Clemens Wolf, çit gibi endüstriyel malzemeler kullanarak ve kalın yağlı boya tabakalarını tuvale aktararak geliştirdiği yöntemi, REMIX-Material Archeology sergisinde de galeriye mekâna özgü bir şekilde uyguluyor.

Yağlı boya, aynalar ve paraşütler kullanarak malzeme üzerine yaptığı araştırmalara odaklanan sergi, Wolf’un malzeme ile olan ilişkisini farklı biçimlerde, yeni çalışmalar ve mekâna özgü bir yerleştirmeyle gösteriyor.

Bir Arada sergisi, binanın mimarisinden yola çıkılarak geliştirilmiş bir yapıya sahip. Binanın galeri mekânlarında Sena Başöz’ün “İyileşme Olasılıkları” ve Noor Abuarafeh’in “Fısıldama Metotları” sergilerine yer verecek Bir Arada'da, ortada bulunan geniş sergi alanında ise iki sanatçının işleri birlikte sergilenecek. Sanatsal yaklaşımları ve araştırma konuları ortak olan, ancak farklı coğrafyalarda yaşayan sanatçıları bir araya getiren bu sergi dizisi müşterek aciliyetlere odaklanıyor.

İstanbul merkezli çalışan Sena Başöz ile Kudüs & Rotterdam merkezli çalışan Noor Abuarafeh’in ortak noktaları arasında en belirgin olanı ise her ikisinin de arşiv üzerine çalışması. 

Sergilerin küratörlüğünü Didem Yazıcı ve Burcu Çimen üstleniyor. 

Kendine has tekniğiyle tuvale işlediği sanal algoritmalara odaklanan sanatçı, 2014 yılından beri imaj dosyalarını izlenimci bir dikiş formunda görüntüleyip ortaya çıkan motifi yağlı boya tabloya aktaran ve “Van Gogh Anahtarı” denen bir algoritma yardımıyla bu yöntemi uyguluyor. 

Algoritmaların düşünüş ve davranışımızı ne kadar derinden etkilediği ve gerçeklikle algıya dair kavrayışımızı nasıl şekillendirdiği üzerine suni bir inceleme olan bu sergide, yeni epoksi reçine tablolar, etiket oluşumlarıyla bir araya geliyor. 

Yeryüzünün mevcut hudutlarını unutup, ona kendince yeni sınırlar çizmeye çalışan “Hat ve Hata” sergisi hem Arapça hem de Türkçe dillerinde yer alan ve aynı kökten gelen “hat ve hata, yazı/çizgi ve yazık/günah” sözcükleri arasındaki temel anlam ilişkilerinden esinlenerek, bu bağlantılara filizlenip büyüyebileceği bir alan yaratıyor.

Çakar’ın Hat ve Hata’da tarih şeridinin içinden çekip yeniden görünürlüğe çıkardığı yerler, onlar kadar eskiye dayanan süsleme ve tezhip gibi kadim sanat biçimleri aracılığıyla içi bir dolu / bir boş köprüde basmakalıp ifade ve tekniklerin ötesinde bir sükunet arayışına çıkıyor.

Eserlerinin çoğunda kişisel doğasını, kök saldığı sosyopolitik bağlamı, baskı, otorite ve kurumsal şiddet gibi temaları öne çıkaran Portekizli sanatçı Paula Rego'nun bu kapsamlı sergisi hem kişisel hem de toplumsal mücadeleyi odağına alan 1960’lı yıllara ait erken dönem işlerini, 1990’larda ürettiği tek figürlerden oluşan, güçlü anlatımlara sahip büyük boy resimlerini ve 2000 yılından sonra ürettiği katmanlı sahnelerden oluşan çalışmalarını bir arada sunuyor. Serginin küratörlüğünü Alistair Hicks üstleniyor.

İstanbul’da yaşayan 11 fotoğrafçının kentin güncel görsel anlatılarını bir araya getiren Zamane İstanbulları sergisiyse Refik Akyüz ve Serdar Darendeliler küratörlüğünde, günümüz İstanbul’una dair yaratıcı bir okuma denemesi.  

Toplumsal cinsiyet ve popüler kültür arasındaki ilişkiyi özellikle Yeşilçam bağlamında irdelediği resimleriyle tanınan Gamze Taşdan bu yeni serisinde kadınsılıktan uzak, “masum ve romantik” bir beden diliyle yeni ulusun inşa sürecinde önemli bir konumda yer alan genç kızları konu ediniyor. Kadınların kamusal bir görünürlük kazanma süreci, özel ile kamusal ayrımının mekânları, genç kızların kendi bireysel özlemleriyle toplumsal modernleşme ideolojisi arasında kendi kimliklerini arayış süreçlerine odaklanan sanatçı, Cumhuriyet rejiminin ilk evresinden başlayarak genç kızların stereotipik özelliklerini ön plana çıkarıyor. Resimlerinde film afişleri, film kareleri, plak kapakları, reklam imgeleri ve belgesel fotoğraflardan yola çıkarak tüm bu tarihsel verilerin kurgusal boyutlarını irdeleyen sanatçı, nostaljinin ulusal bağlamdaki anlamını sorgulamayı, Cumhuriyet ülküsünün gerçekleşmiş ve gerçekleşmemiş hayallerine bakarken geçmişin umutlarını günümüzün penceresinden yeniden değerlendirmeyi amaçlıyor. 

Küresel çapta meydana gelen güncel felaketleri, anonim veya popüler tarihi şahsiyetler üzerinden ön plana çıkararak toplumsal meseleleri çağdaş bir anlatıyla işleyen Carlos Aires'in mekâna özgü çoklu bir heykel yerleştirmesi, fotoğraf baskılardan oluşan kolajlar, banknotlardan yapılmış tipografik bir çalışmanın da yer aldığı sergisi, insanın kendi ölümünü düşünmeden etrafındaki her şeyi yok etmesine işaret ediyor.

Aires sergide, insanlığın bugün içinden geçmekte olduğu hassas anlara göz atıyor. Tüm bu apokaliptik imalar manzarasında insanın ölümünü inkâr etmedeki ısrarı dikkat çekici hale geliyor. Bu çerçevede sanatçı “Carpe diem” (Anı yakala) fikrini güncel bir yorumla ortaya koyarak; yaşamı tüm olumsuzluklarıyla kabul ederek kutlamaya davet ediyor. 

Zilberman Selected Piyalepaşa'da ise Guido Casaretto, Merve Ertufan, Zeynep Kayan, Yasemin Özcan ve Erinç Seymen'in çalışmalarının yer aldığı Tekrar, Baştan başlıklı sergi 18 Şubat'a dek sürüyor.

Hanefi Yeter’in doğa ve insan ilişkileri üzerine kurguladığı sergide, sanatçının 2019 yılından beri ürettiği çeşitli kompozisyon, heykel, desen ve seramik çalışmaları yer alıyor.

Hem doğanın bize sunduğu nimet ve güzellikleri, hem de insanlığın doğaya karşı tavırlarının sonuçlarını aktaran sergi, herkesin birbirinden uzaklaştığı ve korkunun hakim olduğu bir dönemde yaşanan değişim ve gelişimleri Yeter’in kendine has bakış açısı ve ifade şekli ile sanatseverlerle buluşturuyor.

Galerinin iki katına yayılan sergide sanatçının uzun süredir çalıştığı seramik eserleri ve Ayvalık yöresinden topladığı çömleklerle bir araya getirdiği bir seçki de yer alıyor. 

Sahne ve performans kavramları odağında Türkiye’nin 1990’lı yıllarından sanat üretimlerini bir araya getiren “Sahnede 90’lar”, performansın toplum, ekonomi, sokak ve siyasetle ilişkisini irdeliyor. Bu dönemde parklarda, eğlence mekânlarında, tarihî alanlarda ve terk edilmiş yapılarda görünürlüğü artan performans sanatı örnekleriyle popüler kültür arasında beklenmedik bağlantılar kuran sergi, “sahne” kavramının ne kadar geniş bir yelpazede ele alınabileceğine işaret ediyor. Çeşitli kaynaklardan toplanmış arşivlere dayanan ve canlı performanslardan video kliplere uzanan çeşitlilikte çarpıcı üretimleri de içeren sergi, Amira Akbıyıkoğlu küratörlüğünde izleyiciyle buluşuyor. 

Antik Yunan mitolojisinden Ekho ve Narkissos’un karşılıksız aşk mitinden hareketle kurgulanan serginin küratörlüğünü Selen Ansen üstleniyor. Sergide bir araya gelen eserler, bu kadim anlatının sunduğu yansıma, yankılanma, başkalaşma temalarını günümüzün sanatsal ve toplumsal dinamiklerinin ışığında yorumluyor. Sergi, yurt içi ve yurt dışından olmak üzere 44 sanatçının 120’ye yakın eserine ev sahipliği yapıyor.

OyunBu başlıklı grup sergisi, Arter Koleksiyonu’ndan seçilen yapıtları çocukluk ve oyun kavramları etrafında bir araya getiriyor. Küratörlüğünü Emre Baykal'ın üstlendiği sergi, oyunun özgürleştiriciliğini, gerçekliği askıya alıp yeniden kurgulayışındaki kural tanımazlığını, gündelik olanın dışına taşma ve tamamen kendine ait bir düzen ve anlam üretme şekillerini, sanat yapıtları ve bu yapıtların sunduğu deneyimler bağlamında araştırmayı hedefliyor. Arter'de ayrıca Ahmet Doğu İpek'in "Başımızda Siyahtan Bir Hâle" başlıklı kişisel sergisi 12 Şubat'a kadar devam ediyor.