Çizim, heykel, resim, seramik, ışıklı kutular, camlar, buluntu nesneler, ve yerleştirmeler gibi farklı teknik ve malzemeler kullanarak ürettiği eserlerin yer aldığı seçkide Mehmet Sinan Kuran, Nietzsche’nin çocukluktan yaşlılığa geçişini ele aldığı tasviri tersine çeviriyor. “Benjamin Button'ın Tuhaf Hikayesi” filmini anımsatan seçkide sanatçı, ziyaretçilere yaşlılıktan çocukluğa doğru giden bir yolda eşlik ediyor.

İlk gösterimi 7 Haziran’da Centre Pompidou’da gerçekleştirilen bu 10 kanallı ses yerleştirmesi 2019’da Notre-Dame Katedrali’ndeki yangında sessizliğe mahkûm kalan dev boyutlardaki 10 adet çanın seslerini yeniden duyulur kılıyor. Fontana'nın çanların Paris’in ortam seslerine karşılık veren titreşimlerini kaydettiği ve kendine özgü tarzıyla insan kulağının işitebileceği hâle getirdiği eser, canlı bir bağlantıyla Paris’ten sonra ilk kez İstanbul’da izleyiciyle buluşuyor. Arter'de ayrıca "Oyun Bu","Locus Solus", "Koyun Koyuna" grup sergileri ile Bill Fontana'nın  "Io’nun Yeni Sesi" ve Ahmet Doğu İpek'in "Başımızda Siyahtan Bir Hâle" başlıklı kişisel sergileri yer alıyor.

Gözde İlkin’in bir yandan üç boyuta yayılan, esnetilmiş bir manzara resmi, bir yandan da ses ve hareket için bir sahne olan “Emanet Zemin” sergisinin küratörlüğünü Duygu Demir üstleniyor. Serginin ses tasarımı Berke Can Özcan'a, mekânı aktive eden performansın koreografisi ise Aslı Öztürk'e ait.

Ercan Akın’ın 2015 ve 2022 yılları arasında Japonya ve Türkiye’de yaşadığı yolculuk deneyimlerinin duygusal izlerini taşıyan sergi, sanatçının insani olarak yaşamına tanıklık eden hayali mekânlar ve bu mekânlardaki yalnızlık olgusunun ortaya koyduğu gerilime odaklanıyor.

Dirimart, Pera’daki yeni mekânında Canan Tolon’un galerideki ilk kişisel sergisi "Tunnel Vision"a ev sahipliği yapıyor. Covid 19 salgınının neden olduğu kesintinin ve sonrasında devam eden toplumsal rahatsızlığın sonucu olan "Tunnel Vision"da Tolon, yayılımı içinde donmuş birden çok manzarayı, kesik bir film şeridinin gerçekliğinde gözler önüne sererken, hayat akışını sürdüren bir yerleştirme ortaya koyuyor.

Dirimart Dolapdere'de ise Jorinde Voigt'ın "Rhythm" başlıklı yeni serisinin yanı sıra "The Sum of All Best Practices", "Fugue", "Immersion", "Infinite" ve "Double Infinite" başlıklı serilerinden işleri yer alıyor. Sanatçı "Rhythm" serisini bütün ve onu oluşturan parçalar arasındaki bir tür çekim-itim olarak tanımlıyor.

Dirimart aynı zamanda Yanköşe ve Galataport işbirliğiyle gerçekleştirdiği kamusal projelerde ise Tomokazu Matsuyama’nın "United We Stand Divided" ve "Nirvana Tropicana" başlıklı çalışmalarını ağırlıyor. 

Oblique (eğik çizgi), Şahin Kaygun’un fotoğraflarında sıklıkla kullandığı, kompozisyona güçlü ve dramatik bir ifade vermesini sağlayan ve çok farklı şekillerde beliren grafik bir öge. Yekhan Pınarlıgil'in küratörlüğünde gerçekleşen aynı adlı sergi, Kaygun'un eserlerindeki oblique kullanımı ve form üzerinden okumalar yapıyor. Sergide farklı dönemler ve seriler üzerinden, Kaygun’un grafik sanatlar eğitiminin etkisindeki özgün ve dramatik dili izleyiciye sunuluyor. Galeride ayrıca Serkan Özkaya'nın "Gözegöz" adlı yerleştirmesi de sergileniyor.

Antik Yunan mitolojisinden Ekho ve Narkissos’un karşılıksız aşk mitinden hareketle kurgulanan serginin küratörlüğünü Selen Ansen üstleniyor. Sergide bir araya gelen eserler, bu kadim anlatının sunduğu yansıma, yankılanma, başkalaşma temalarını günümüzün sanatsal ve toplumsal dinamiklerinin ışığında yorumluyor. Sergi, yurt içi ve yurt dışından olmak üzere 44 sanatçının 120’ye yakın eserine ev sahipliği yapıyor.

"Boşluklar" sergisinde yaşamında iz bırakan insanların, duyguların, mekanların, objelerin ardından zamanla ortaya çıkan ve değişen yas tutma halinin dönüştürdüğü "şeylere" bakan ve iyileşme sürecini izleyiciyle paylaşan sanatçı, resimlerinde kayıplarının etrafında dolaşarak aslolan öznelerin yerine, onlarla arasında kalan boşlukları, dönüştükleri yeni halleri sunuyor.

Sahne ve performans kavramları odağında Türkiye’nin 1990’lı yıllarından sanat üretimlerini bir araya getiren “Sahnede 90’lar”, performansın toplum, ekonomi, sokak ve siyasetle ilişkisini irdeliyor. Bu dönemde parklarda, eğlence mekânlarında, tarihî alanlarda ve terk edilmiş yapılarda görünürlüğü artan performans sanatı örnekleriyle popüler kültür arasında beklenmedik bağlantılar kuran sergi, “sahne” kavramının ne kadar geniş bir yelpazede ele alınabileceğine işaret ediyor. Çeşitli kaynaklardan toplanmış arşivlere dayanan ve canlı performanslardan video kliplere uzanan çeşitlilikte çarpıcı üretimleri de içeren sergi, Amira Akbıyıkoğlu küratörlüğünde izleyiciyle buluşuyor. 

1960’lardan beri sürdürdüğü büyük ölçekli ekolojik müdahaleleriyle tanınan Agnes Denes’in mekâna özgü olarak tasarladığı “Yaşayan Piramit” eseri, müzenin bahçesinde sergileniyor. Dört ton toprakla doldurulmuş ahşap basamaklı teraslardan oluşan piramit, gökyüzüne uzanan dokuz metrelik bir kavis çiziyor. Piramidin teraslarında, her bir cephesine düşen güneş ve gölge miktarına göre belirlenerek İstanbul’un kent florası içinden yaklaşık altı yüz türde iki bin adet bitki ve çiçek yer alıyor. Bahçede sergilendiği sürece evrim geçirecek piramide eşlik eden mermer üzerine yazılı “Manifesto” ise bahçenin kalıcı bir parçası olarak müze koleksiyonunda yer alacak. Müzede yer alan bir diğer sergi de "Modernizmin İzinde Türk Resmi" başlıklı koleksiyon sergisi.

Gerçeklik ve bilişsel sınırlarımızla doğayı görme biçimlerimiz birlikte düşünüldüğünde, bilimin hayatımıza kattığı karmaşıklığa adanan bu grup sergisi, Misal Adnan Yıldız küratörlüğünde gerçekleşiyor. Şeylerin veya olayların koşullu doğasındaki karmaşıklığın -özellikle karmaşıklık kavramının- farklı formlarını fark etmek, tanımak ve anlamak üzerine önerilerde bulunuyor.

Sanat meme’leri yayınladığı @freeze_magazine adlı Instagram hesabıyla tanınan Cem A. bu sergide günümüzün tek tipleşen sergi metinlerini konu ediniyor. Metinlerin benzerliğinden yakınan sanatçı, “Her sergiye ve sanat eserine uyacak bir jenerik sergi metni yazılabilir mi?” sorusundan yola çıkıyor. Dünyanın farklı köşelerinden topladığı metinleri ve meme'lerini bir araya getirerek farklı coğrafyalardan küratör, eleştirmen ve iletişim danışmanı arkadaşlarını serginin parçası olmaya davet ediyor. 

Kavramsal çerçevesinin çıkış noktası Alexís O. van Tlön tarafından kaleme alındığı düşünülen bir el yazmasında “sarmaşık” üzerine geçen bir pasaj olan sergi, bir sarmaşığın eş zamanda ve mekânda var olan çoklu anlatılara, bakış açılarına, varlıklara ve gerçekliklere ayrılan dallarını, esrarengiz ve paradoksal çağrışımlarını takip ediyor. Galerinin üç mekânına (Zilberman İstanbul, Zilberman-Project Space ve Zilberman Selected) yayılan sergideki işler, mekânsal, zamansal, bölgesel ve zihinsel paylaşımlar aracılığıyla birbirine bağlanıyor.